تصور همه ما از ابزارهای الکترونیکی، مجموعه سختی از مدارها، پردازشگرها، باتری ها و قطعات سیلیکونی، مسی یا پلاستیکی است. ناگفته پیداست که این مجموعه مواد هیچ سنخیتی با بدن موجود زنده ندارد اما اکنون محققان پس از سال ها تحقیق توانسته اند مدارهای الکترونیکی را طوری بسازند که از طرف بدن به عنوان عامل بیولوژیک غیرخطرناک شناسایی و پس از انجام کارشان براحتی در بدن حل شوند.

جان راجرز محقق چهل و پنج ساله بیش از 15 سال است که به تولید ابزارهای الکترونیکی پرداخته است که نمی شکنند و براحتی خم می شوند. ابزارهای او، از بخیه های جراحی گرفته که دمای پوست را بررسی می کند تا حسگرهایی که وقتی عمر مفیدشان تمام شد حل می شوند و از بین می روند را شامل می شود. این گروه آخر براحتی وارد محیط نرم و مرطوب بدن موجودات زنده می شوند و اثری از خود برجای نمی گذارند.