بعد از اعلام نتایج انتخابات در سال 76 و پیروزی آقای خاتمی در خیابان شاهد شادی مردم بودم. عده یی با به صدا در آوردن بوق ماشین های شان و عده یی دیگر با پخش کردن شیرینی و شکلات این شادی را ابراز می کردند و فضای شور و شعف زیادی به پا بود. من تصمیم گرفتم به منزل آقای خاتمی بروم و سری به ایشان و خانواده شان بزنم و این شادی عمومی مردم را به آنها منتقل کنم اما وقتی به منزل ایشان رسیدم با فضای سنگینی روبه رو شدم و در چهره آقای خاتمی و همسرشان خانم صادقی جز نگرانی چیزی ندیدم.

آقای خاتمی مرتب در خانه قدم میزد و فکر می کرد. با اتفاقاتی که بعد ها رخ داد به این نتیجه رسیدم که نگرانی آن روز آقای خاتمی بی دلیل نبود. انگار ایشان خیلی از اتفاقات را پیش بینی می کردند و مردم شاد در خیابان آینده نزدیک را می دیدند و آقای خاتمی به آینده های دورتر فکر می کردند که در روز پیروزی آنقدر نگران بودند.