روزگاری نه چندان دور و زمانی که بزرگان سینمای ایران اجاره نشین ها، دونده و شاید وقتی دیگر را به سالن های سینما و سلطان و شبان، کوچک جنگلی و هزاردستان را به تلویزیون می فرستادند، محمدرضا هنرمند، کارگردانی خوش فکر به سینمای کودک که در آن دوران برای خود برو و بیایی داشت وارد شد و فیلمی ساخت که هنوز هم در گوشه های ذهن همه ما جا دارد.

سینمای کودک در آن زمان بخش زیادی از زمان اکران و البته بازدید مخاطبان را به خود اختصاص می داد. صف های طولانی مقابل سالن های سینما که اتفاقا نه دالبی بودند و نه سه بعدی، نه گالری داشتند و نه کافی شاپ در خاطر همه ما وجود دارد تا آنجا که اگر بخواهیم فهرستی از نوستالژیک