برای بررسی روند انتخابی شدن روسای دانشگاه ها توسط دانشگاهیان که اخیرا با آغاز به کار دولت یازدهم باب شده، باید نخست ببینیم که آیا دولت جدید اساسا به مقوله ای به نام استقلال دانشگاه ها معتقد است یا خیر؟!

چراکه می بینیم بسیاری از نهادها و ارگان هایی که با دانشگاه ها سروکار دارند اساسا اعتقادی به استقلال دانشگاه ها ندارند؛ البته دلیلی هم ندارد این اعتقادشان را به زبان بیاورند چراکه اقدامات و تصمیم گیری های آن ها همین امر را نشان می دهد که اعتمادی به دانشگاهیان، استادان، دانشجویان و کارکنان دانشگاه ندارند؛ بنابراین وقتی این عده استقلال دانشگاه ها را بر نمی تابند چگونه دانشگاهیان می توانند مسئول خود را انتخاب کنند.

در حال حاضر هم که شاهدیم سیاست دولت جدید در این راستا یعنی استقلال دانشگاه قرار گرفته، با آن مخالفت می شود. به عنوان نمونه در رای گیری شورای منتخبین دانشگاه تهران، دکتر «محمد رحیمیان» که بیشترین رای را به دست آورد وزیر علوم نتوانست حکم وی را صادر کند.

به اعتقاد بنده مساله اصلی و بنیادی در استقلال دانشگاه ها، انتخاب رئیس توسط دانشگاهیان نیست بلکه استقلال در دانشگاه ها به معنای واقعی و در همه امور دانشگاه باید باشد. همان طور که در دانشگاه های کشورهای توسعه یافته ای مانند انگلستان، امریکا، فرانسه و... اتفاق می افتد. مگر دانشگاه ها در کشورهای غربی چگونه اداره می شوند؟ آیا وزیر علوم برای دانشگاه ها تکلیف تعیین می کند یا آن ها هم شورای عالی انقلاب فرهنگی دارند؟! خیر. چراکه اساسا در این جوامع، استقلال دانشگاه ها به رسمیت شناخته شده است.

اگر استقلال دانشگاه ها به خود دانشگاه ها سپرده شود خود به خود فردی که به عنوان رئیس دانشگاه انتخاب می شود، از اختیارات زیادی برخوردار نمی شود و تصمیمات مشورتی خواهد شد.

این که به استادان بزرگ و برجسته که 30سال است در دانشگاه های بزرگ کشور تدریس می کنند حق انتخاب رئیس دانشگاه، مدیریت بخش ها، انتخاب دانشجوی دکترا و... را ندهیم جای تاسف دارد.

بنابراین مساله اساسی و اصلی «استقلال دانشگاه ها است و نه تنها انتخاب رئیس دانشگاه» به همین دلیل هم است که در انتخاب رئیس دانشگاه تهران، وزیر علوم دکتر نیلی را نه به عنوان رئیس بلکه به عنوان سرپرست تعیین کرد.