یکی از ویژگی های آشکار دولت های انقلابی آن است که در آنها خط مجزا و فارغی میان دولت و جامعه نمی توان کشید. در وضعیت انقلابی، مردم به دو دسته تبدیل می شوند: انقلابی و ضد انقلاب. انقلابیون خود را بخشی از حاکمیت در حال استقرار می دادند و ضد انقلابیون را مخالفانی که به نحوی از انحا باید ساکت شوند یا به حاشیه رانده شوند. تنها پس از استقرار نظام و تشکیل اساسی دولت است که رفته رفته مرزبندی میان جامعه و دولت آشکار می شود، یعنی زمانی که سازوکارهای دموکراتیک بار دیگر به راه می افتند و صندوق های انتخاباتی مشخص می شوند و نزاع میان گروه ها، طبقات، اقشار و نیروهای اجتماعی آشکار می شود است که گروه ها و احزاب از دل شکاف های اجتماعی برمی آیند و هر کدام بخش یا بخش هایی از جامعه را نمایندگی می کنند.