«مرتضی احمدی». یادم نیست نامش را اولین بار کی و از زبان چه کسی شنیده ام. گویی همیشه می شناختمش؛ از آغاز؛ از بدو تولد. مگر کسی می داند اولین بار کی نام نزدیکانش را شنیده؟ و چه کسی از او نزدیک تر به آنهایی است که سال ها روزوشب با صدایش زندگی کرده اند؟ صدایی گرم، نزدیک و خویشاوند خودشان، از جنس کوچه و بازار و حامل میراثی کهن. دهه 60 بود و دوران جنگ و او که سنت نمایشی ایران را در گذر سالیان زیسته بود، دمادم وجه طربناک آن را همچو حلقه مفقود زمانه در نوار قصه هایش برای کودکان یادآوری می کرد. همه چیز عوض شده بود و متولدین زمانه نو می بایست با قواعد دگردیسی بزرگ سازگار می شدند. او اما سازی دیگر می نواخت؛