بی شک ملک الشعرای بهار یا همان محمد تقی بهار را می توان از جمله شاعران نامی در حوزه ادبیات کلاسیک ایران دانست؛ شاعری که در خانواده ای ادیب دیده به جهان گشود و شعر را در محضر پدر خود فرا گرفت. شعرهایی که وی در زمان جوانی می سرود آنچنان بود که ادبای زمانش را بر آن داشت او را بیازمایند چراکه معتقد بودند سروده های این شاعر جوان، کار جوانی به کم سن و سالی او نیست. ملک الشعرای بهار از جمله شاعرانی است که توانست همزمان هم در عرصه شعر و هم سیاست صاحب نام و عنوان شود. وی در عرصه ادبیات مردی طرفدار تعادل و تاحدی محافظه کاری بود. شاید بتوان گفت تاثیری که بهار در عرصه آکادمیک و پیشبرد علمی فضای دانشگاهی به جای گذاشته بسیار بیشتر از آنچه هست که او در شعر انجام داده است. آن گونه که کتاب سبک شناسی اش سالیان سال در دانشگاه ها تدریس شده و هنوز هم از جمله مهم ترین منابع درسی برای تدریس در رشته ادبیات به شمار می آید. اگر قرار باشد کسی درباره او و مقامش بگوید؛ باید گفت «بهار» مشروطه خواهی توانا، ادیبی نامدار و استاد دانشگاهی اثر گذار بوده است. او نتوانست تحولی در شعر معاصر ایجاد کند اما آثار گذشتگان را بخوبی تصحیح کرد. با وجود این معتقدم که ملک الشعرای بهار بیشتر سخنوری توانا بود تا شاعر، چراکه نتوانست وارد دنیای مدرن شود.