«ملک الشعرای بهار»، شخصیتی چندبعدی بود که بدون شک از مشروطیت تا پایان عمر، در مرکز تحولات اجتماعی و سیاسی ایران بود. او در واقع فرزند مشروطیت بود و بیش از 4 دهه، پس از آن زمان، هرکدام از سروده هایش، بخشی از تاریخ اجتماعی ایران است. «بهار» را با هیچ کس از معاصران خودش نمی توان مقایسه کرد. اشعار هیچ شاعر غزلسرا و قصیده سرایی، تا این حجم، در خدمت مسائل سیاسی و اجتماعی قرار ندارد. «بهار» در عرصه های گوناگون فعالیت کرده است؛ در کار شعر به قله دست یافت. در کار تصحیح متون، «تاریخ سیستان»، «مجمل التواریخ و القصص» و «جوامع الحکایات» را به انجام رساند. در عرصه نقد ادبی، هنوز پس از گذشت بیش از 6 دهه، کتاب «سبک شناسی» وی، سرآمد نقد ادبی است. در عرصه روزنامه نگاری، مجله «دانشکده» و دیگر نشریاتی چون روزنامه های «نوبهار» و «تازه بهار» که او به راه انداخت یا در آن می نوشت، هنوز ماندگار است. بخشی از مقالات او در دوره فعالیت روزنامه نگاری، منتشر نشده است که شنیدم مرحوم محمد گلبن، تحت عنوان «مقالات سیاسی بهار»، در دو مجلد 800 صفحه ای، در دست انتشار داشت و حتی این کار حروفچینی هم شده بود که اجل مهلتش نداد و کار نیمه تمام ماند.