گروه تاریخ و اقتصاد: اصل مساله این است که در ممالک، مسکوکات طلاو نقره نیست. کار مردم به 10 تومان، پنج تومان پول سیاه می گذرد.

هزار تومان پول سیاه که در یک ولایت هست از صبح تا شام 10 دست می گردد. پول سیاه مکنت نیست که کسی ببرد نگاه دارد. هرکس دو تومان، پنج تومان به دستش می آید، می خواهد خرج کند. ممالک محروسه غیر از خراسان، یزد، کرمان، اصفهان، تبریز، رشت و شیراز جایی که داد و ستد زیاد بشود، ندارد و آنجاها هم به قدر وسعت خود دارند. باید اولیای دولت توجهی بفرمایند که نقره و طلااز خارج داخل مملکت بشود، اسباب رفاه مردم شود؛ والاآنچه مردم داشته اند، فرنگی برده است، باز هم می برد تا بشود.

قند فرنگی و امتعه فرنگستان، جان برای مردم ایران باقی نگذاشته است. اولیای دولت توجه بفرمایند، رفع هم می شود؛ والاروز به روز بدتر، پول سیاه سهل است، به کاغذ هم مردم راضی می شوند، به دست خواهد آمد. در شهر اخبارات جدیدی نیست که به عرض برسانیم. حقیر جایی نمی روم و خبر از جایی ندارم. مجلس فواید عامه ابدا پیشرفت ندارد و جناب وزیر نظام ترتیبات خود را اجرا می فرمایند.

به نقل از نامه حاج محمدحسین امین الضرب به امین السلطان در تاریخ 27 شوال 1303 قمری