مردم چشم انتظار آمدن امام بودند، دل آنان به یاد او می تپید. نسل ها منتظر عدالت و انسانیتش و راویان حدیث دوات در دست پیشقراول بودند. هزاران چشم، انتظار می کشیدند. شهر چنین استقبال مردمی به خود ندیده بود. کسی راز آن را نمی دانست و تفسیری جز سخنان کهنسالان وجود نداشت.

کاروان وارد مرو می شود، تو مهربانانه به مردم می نگریستی، جمعیت اطراف شتر حلقه زدند هر کس حضرت را به منزل خود می خواند، و مردم نیشابور به امام می نگریستند، که در زمین همانند نداشت، نه رفتارت و نه نگاهت که به خورشید بهاری می مانست. رفتار امام دارای فرهنگی بود که مردم تا آن زمان ندیده بودند. فروتنی، ادب و دلبری ویژگی آن بود.