من نه وایبر دارم نه اینستاگرام چون یک تلفن همراه دارم که کل هنرش ارتباط برقرار کردن با کسی است که شماره تلفن بنده را دارد و زنگ می زند! نه دوربین دارد نه بلوتوث و نه صدا ضبط می کند نه فیلمبرداری می کند و به همین دلیل هم دوستانم از من نمی ترسند که آخرین مدل لباس شان، دو دقیقه بعد از شبکه های اجتماعی سردر بیاورد! عادت هم ندارم غروب ها، به محض دیدن یک هنرمند مشهور وسط ترافیک اتوبان همت، شروع کنم به بوق زدن تا چند نفری پیاده شوند و از من و او عکس دو نفره بگیرند! اما خداوکیلی، کشتن هنرمندان این مملکت در این شبکه های اجتماعی اصلا درست نیست! دیگر گناه را به گردن فیس بوک نمی اندازم چون خلوت شده و غیر از پیرمردهایی مثل بنده، کسی نمانده، اما این وایبر و اینستاگرام، بدجوری رفته روی اعصاب مردم. آخرین خبر مربوط به مرگ شهرام لاسمی بوده که به نام «قلقلی» می شناسیم اش و اصلا این شخصیت برنامه کودک کلام ندارد؛ با این همه هنر بزرگ دست اندرکاران شبکه اجتماعی این بوده که صدای این بنده خدا را هم درآورده اند. لاسمی گفته: «دوستانم مدام با من از تهران و شهرستان تماس می گرفتند و به من اطلاع می دادند که در شبکه های اجتماعی خبر درگذشتم را کار کرده اند. من شب گذشته به قدری تلفن جواب دادم، خسته شدم، چرا که همه نگران من شده بودند و فکر می کردند واقعا مرده ام.» یک موقعی بود که با هم می خندیدیم نه به هم؛ این سنت را حفظ کنیم.