اقتصاد با شعار و فریاد پیش نمی رود بلکه با برنامه ریزی و همت جمعی پیش می رود. کشور ایران توان این را دارد که از طریق گردشگری، معادن، یارانه ها و جلوگیری از فرار مالیاتی بخشی از مشکلات مربوط به کسری درآمدهای خود را جبران کند یا بر مشکلاتی مانند کاهش جهانی قیمت نفت فایق آید، به شرط آنکه برنامه ریزی چندساله یی داشته باشم. مشکل اصلی در این میان، تعارف و رودربایستی داشتن مجلس و دولت در مقابل مردم است. متاسفانه بارها به دلیل این ترس و رودربایستی قانون را اجرا نکردیم. باید ابتدا در مقابل این مساله موضع درستی اتخاذ کرد.

از جمله مسائلی که در کشور ما وجود دارد، مساله مدیریت درست هدفمندی یارانه هاست. واقعیت این است که منابع ما محدود است و با توجه به کاهش جهانی قیمت نفت، سال آینده، سال راحتی نخواهد بود. پیشنهاد منطقی که در این رابطه می توان به دولت داشت، این است که از پرداخت یارانه به دهک های بالابپرهیزد و دهک های پایینی که تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی هستند، یارانه بگیرند. 50 درصد منابعی که از این راه به دست می آید را به تولید اختصاص دهند. در حال حاضر امکان حذف حداقل 30 درصد از یارانه بگیران وجود دارد و دولت باید قاطعانه با این مساله برخورد کند. اما اینکه امکان افزایش یارانه افراد ضعیف جامعه وجود دارد، تنها می توان تا حدودی و برحسب میزان تورم یارانه آنها را افزایش داد وگرنه با توجه به مشکلات فعلی بیش از این میزان امکان پذیر نیست.