محمدعلی سپانلو را خیلی از منتقدان با نام شاعر شهر تهران می شناسند. به خصوص با منظومه «خانم زمان» که در آن خاطره های فردی راوی از شهر تهران، مکان ها و افرادش به تجربه ای جمعی بدل می شود. تجربه جمعی ساکنان شهری که نوستالوژی شهری اش، مکان ها و خیالات خانگی اش گذشته آنها را هویت مند می کند. این اما همه شعر سپانلو نیست. چرا که در شعر او ویژگی هایی همچون قصه گویی و منظومه پردازی، زبانی معمولادیریاب و ادیبانه، خیال پردازی های متفاوت و زیستن در واقعیتی خاطره آمیز هم نقشی پررنگ دارد. کافی است سیر قصه گویی شعری اش را از منظومه»پیاده روها» -که در دهه چهل منتشر شد- تا منظومه «افسانه شاعر گمنام» که دو سه