1- جامعه ایرانی می داند هروقت قیمت نان بالامی رود، کیفیت آن پایین می آید؛ کمااینکه کیفیت پراید هشت میلیون تومانی، بهتر از پراید 20 میلیون تومانی بود. این پدیده غریبی است که شاید فقط یک ایرانی قادر به درک آن است؛ بنابراین احتمالاقابل درک است در حالی که بلیت سینما از دهه 60 حدود هزار برابر شده، کیفیت فیلم ها بهتر نشده باشد و بسیارند مخاطبانی که همچنان در حسرت یک هامون دیگر از مهرجویی یا مسافران بیضایی و... هستند و هیچ نمی یابند. به همین ترتیب این قاعده را می توان به قیمت بلیت کنسرت موسیقی، تئاتر، کتاب و آثار تجسمی تسری داد و گفت مردم برای هنر خیلی بیشتر از گذشته پول می پردازند اما همچنان کیفیت دیروزها برایشان نوستالژی است. 2- اگر «اخلاق» و «اقتصاد به شدت دولتی و نفتی» دلایل افت کیفیت کالای ایرانی است، شاید نتوان درباره سونامی افت کیفیت آثار هنری چنین مولفه هایی را درست دانست؛ تردیدی نیست هرهنرمندی دوست دارد اثر هنری اش، یگانه باشد و کم فروشی در این وادی جز «خودزنی»، حاصل دیگری دربر ندارد؛ باید جست وجو کرد و علت های چنین معلولی را یافت؛ چه بسا سخت شدن زندگی و دشواری های امرارمعاش، ممیزی های ساختاری، خودسانسوری و... متغیرهای مستقلی باشند که دست در دست هم سبب شده اند تا مثلاترانه ماندگاری متولد نشود که همه شهر آن را زمزمه کنند؛ در حالی که چندین برابر دهه 40 و 50 خورشیدی شاعر و خواننده و نوازنده داریم.... یافتن علت های این فقدان ضروری است؛ زیرا این روزگار هم به آثار هنری شاخص نیاز مبرم دارد تا امضای این عصر باشد و بعدها بتوان گفت ما هم برای خود «هنری» داشتیم.