در دین مبین اسلام از آنجا که حفاظت از محیط زیست و رعایت بهداشت محیط زندگی و جلوگیری از آلودگی آن، تلاشی است برای نجات بشر از نابودی یا اقدامی است به منظور آسایش انسان ها در نتیجه این اقدام ها از رجحان (به نحو وجوب یا استحباب) برخوردارند. در مکتب حیات بخش اسلام نحوه زندگی اجتماعی و محیط زیست مورد توجه بوده و این مکتب پیروان خود را به رعایت قوانین و مقررات مربوطه و اجرای دستورات و قوانین اجتماعی و فردی ملزم کرده است. براساس قاعده لاضرر، انسان مجاز نیست با اعمال و رفتارش محیط زندگی خود و دیگران را آلوده کرده و موجب زیان به خود یا دیگران باشد. یا در برابر ضروری ترین مسائل بهداشتی بی تفاوت باشد و با سهل انگاری های خود محیط اجتماع را از زندگی سالم محروم کند.