خرداد ماه در تاریخ معاصر کشور ما، همواره از جایگاه ویژهای برخوردار بوده است. در سال 92 مردم ایران تصمیم گرفتند به فردی رای دهند که عقلانیت، منطق و تدبیر و امید را به پیشگاهشان عرضه کرده بود؛ فردی که امید مبتنی بر واقعیتها را در دل مردم زنده کرد و با شعارهای خود امکان بازسازی روابط با جامعه جهانی را به مردم ایران نوید داد؛ فردی که با درک عمیق از تحولات بینالمللی و تجارب انباشته شده از سالها فعالیت در فضاهای دیپلماتیک، راهکارهای عملی برای احیای روابط سازنده ایران با جامعه جهانی را مطرح کرد.او وعده تحقق زندگی شایستهای که مردم ایران استحقاقش را داشتند، داد؛ مردی که به رویاگرایی و توهم زدگی در عرصه سیاست داخلی و خارجی پایان بخشید و امکان استفاده از ظرفیتهای عملی و واقعی را مورد توجه قرار داد و اجرایی کرد. در 22 خرداد سال 92 مردم به فردی رای دادند که از حقوق و آزادیهای قانونی دفاع کند و بکوشد در راه تحقق این مهم گامهای عملی بردارد؛ تا تجربه های موفق خردورزانه و تاکید بر حفظ و تامین منافع عمومی امکان ظهور پیدا کند.

اصلاح طلبان در سال 92 با بهرهگیری از تجارب گذشته- که هزینه های گزافی را بر کشور تحمیل کرده بود- زمینه تحقق خواسته های مردم را فراهم کردند؛ با کنارهگیری دکتر عارف و تلاش چهره های شاخص جریان اصلاحات برای یکپارچهسازی همه نیروهای اصلاحطلب، امکان این تحول اساسی فراهم شد. آنها با عقلانیت مسیر دستیابی به آرزوهای تاریخی مردم ایران را هموار کردند. هرچند در دو سال گذشته در این مسیر گام هایی هم برداشته شد، اما بیتردید رفع آثار سوء مدیریت، بیتدبیری و توهمزدگی 8 سال گذشته، نیازمند تلاش و زمان بیشتری است. همه مردم میدانند در راه تحقق برنامه های دکتر روحانی، باید از منتخب خود حمایت کنند. رئیس جمهوری برگزیده آنان نیز باید بیش از گذشته، سازو کار برآوردن وعده های خود را، با ساماندهی و سازماندهی همه افراد جامعه- فراتر از همه تمایزها و برپایه شایستگی و صلاحیت و کارآمدی- فراهم کند.