چنین که پیداست در بین رویکردهای نظریه ادبی معاصر، «تاریخی گرایی جدید» در قیاس با نحله هایی مثل «ساختارگرایی»، «پساساختارگرایی»، و «ساختارشکنی» در عرصه نقد ادبیات ایران و در کارنامه منتقدان فارسی نویس از اقبال کمتری برخوردار بوده است. تاریخ ادبیات در ایران همچنان از موازین تاریخ نگاری سنتی تبعیت می کند. مضافا این که در صد سال اخیر با پدیده جدیدی مواجه بوده ایم که شاید بتوان از آن با نام «ادبیات تاریخی» یاد کرد. تحلیل و تدقیق مسکوت ماندن «تاریخی گرایی جدید» به پژوهشی جامع و آکادمیک نیازمند است و از عهده این مطلب برنمی آید. اما «ادبیات تاریخی» موضوعی جذاب به شمار می آید و هرازگاهی با یکی از مظاهر