بعد از دیدن نمایش چشم در برابر چشم تصمیم گرفتم تا چیزی درباره اش بنویسم، نه به این دلیل که چیزی نوشته باشم شاید به این خاطر که رهایم کند.

استاد فقیدم حمید سمندریان همیشه در کلاس هایش به ما دانشجویانش گوشزد می کرد که نمایش – به معنای واقعی کلمه اش – از زمانی آغاز می شود که پرده بسته می شود، به این معنا که نمایش درست با کارکرد حقیقی اش خواب را از سر تماشاگرش می رباید و او را مجبور به فکر کردن درباره چیزی می کند که دیده است، که در آن لحظات زندگی اش کرده است، که دوستش دارد. آری نمایش چشم در برابر چشم این گونه است، مدت ها بود که دیدن نمایشی اینچنین متاثرم نکرده بود. نمایش درباره آمنه بهرامی