هفته دفاع مقدس، هفته یادها و یادگارهاست. یاد روزهای خوب، آن وقت ها که با همه سختی ها، رنج ها، نداشته ها و از دست دادن ها، روزگاری خوب و پرنشاط داشتیم و روح ها سرشار بودند و پرامید.

امسال این یادها، برایمان جهتی دیگر گرفت. بی اختیار یاد شهدای بی چشم انتظار کردم. بچه های بهزیستی را می گویم، همان هایی که در لحظات آخر، خانواده ای نداشتند که برایشان پیامی بفرستند یا وصیتی بکنند. وقتی تعدادی از وصایایشان را خواندم احساس کردم برای همه مردم ایران وصیت کردند گویی همه ایران را پدر و مادر خود می دانستند. شهدایی که هنوز هم گرد غربت مزارشان را کسی نمی شوید و اشکی به یادشان ریخته نمی شود.