در میدان مین، در گروه تخریب اردوگاه شهدای تخریب، حماسه آفرید وقتی دریک عملیات مین روبی یک پایش روی مین رفت. داوود خطاب به دوستانش که با نگرانی شاهد ماجرا بودند فریاد کشید «کسی جلو نیاید، خودم می آیم.» مردانه روی یک پا ایستاده و عزمش جزم که به هر طریق از میدان مین خارج شود. دقایقی بعد تنها پای سالمش نیز روی مین رفت. داوود به زمین افتاد و خون گرمش بر زمین داغ میدان مین دلمه بست. در میان حیرت برادران همپیمانش، مجددا دلنگران از به خطر افتادن جان دوستان همرزمش، نهیب زد «کسی جلو نیاید، میدان پر از مین است، خودم می آیم.» داوود سینه خیز خود را از آن میدان مرگ بیرون کشید. داوود از 18 سالگی با دو پای مصنوعی از زیر زانو، زندگی می کرد تا بامداد پنجشنبه سه روز پیش در فاجعه هولناک منا. در هیاهوی ناشی از زیرپا ماندن زائران خانه خدا، کسی توجه نداشت که پاهای مصنوعی داوود که کمی دورتر به زمین افتاده بود، دیگر یارصاحبش نیستند. داوود تنها مانده بود چون بیشتر شهیدان تاریخ. آفتاب گرم منا بیرحمانه نظاره می کرد که دلاوری ایرانی که از میدان مین عراق زخمی و بدون پا، سینه خیز خود را بیرون کشیده بود، دیگر نمی تواند برخیزد. داوود در منا، بدون پا های مصنوعیش زیر دست مانده بود. خانواده اش که در انتظار بازگشت حاج داوود موسوی، پارچه نوشته ها را بر سردر خانه شان در تهران آویزان کرده بودند، دیروز (جمعه) آن خوشامد گویی مکتوب را پایین کشیدند تا پارچه نوشته دیگری بر سر در خانه بنشانند که از شهادت حاج داوود موسوی خبر می دهد. تخریبچی دلاور اردوگاه شهدای تخریب.