واقعیت این است که سه دیدار تیم ملی بسکتبال ایران مقابل ژاپن، هند و مالزی بازی هایی نبودند که تیم ما محک جدی بخورد و ای کاش در مرحله مقدماتی یک تیم قدرتمندتر وجود داشت تا بچه های ما از باب روانی و فنی در مقابل آن آزمایش می شدند. ما باید خیلی با دقت وارد مرحله بعد که فیلیپین، فلسطین و هنگ کنگ حضور دارند، شویم. در این مرحله فیلیپین تیم خوبی است و فلسطین هم بازی های خوبی را ارائه کرده است و نیاز است بدون در نظر گرفتن بردهای قبلی، جدیت بیشتری داشته باشیم. اتفاقی که برای فیلیپین افتاد و مقابل فلسطین شکست خورد، می تواند تلنگری برای ما باشد تا بدانیم که نمی شود به سادگی از مسابقات گذر کرد و شرایط سخت تری برای ما در این مرحله خواهد بود اما ما اگر می خواهیم قهرمان شویم، باید این نگرش رو به جلو و ثبات در روند رو به رشدمان را که از بازی های تورنمنت ویلیام جونز شاهد بودیم، حفظ کنیم. تیم های قطر و لبنان تا به اینجا بازی های خوبی ارائه داده اند اما این دو تیم تا پایان مسابقه نمی توانند روندشان را ادامه دهند، بنابراین حریف اصلی ما چین و کره هستند چون شخصیت حرفه ای شان بیشتر از سایر تیم هاست، بائرمن روشی را که در اروپا انجام می شود، در تیم ما پیاده کرده است یعنی قدرت تیم را در اختیار فرد قرار نداده و انرژی ها را تقسیم کرده و در دفاع همه چیز منظم و طبق برنامه پیش می رود و مجموعه تیم است که تاثیرگذار است. این تفاوتی که من می بینم، این است که برای وی کاملا تیم مهم تر است تا فرد و بازیکنان بزرگ باید تاثیر خودشان را در جریان بازی بگذارند نه این که تیم در اختیار آنها باشد و این تفکر کاملا مشهود است، تیم ما درست است که کارش را دیر آغاز کرد اما شخصیت بچه های ما نشان داده که توان قهرمانی در این رقابت ها را دارند و تنها تیم هایی مانند چین و کره جنوبی هستند که شاید شرایط را برای تیم ما سخت کنند و نباید کوچک ترین اشتباهی کنیم.