دوست عزیزی پرسید چرا دیگر در حوزه نقد تجسمی فعال نیستی؟ پاسخ به چنین پرسشی برایم بسیار سخت است. اما در چند جمله می توان به آن پرداخت. مهم ترین مسئله در فعال نبودن، همین است که نظریه های انتقادی در زمینه هنرهای تجسمی به حدی زیاد شده که تشخیص سره از ناسره عملاناممکن می نماید. حداقل برای من یکی که این چنین است. روش های متعهد که هر کدام خود را صحیح و برتر می دانند و نیز منتقدانی که هر آنچه خود می گویند را وحی منزل می دانند و دیگران را هیچ. در چنین دورانی که به راحتی می توان بزرگان هنر تجسمی ایران را به اتهام های ناروا و زشت موردخطاب قرار داد، همان بهتر که از حوزه نوشتار دورتر بمانیم که به قول شهاب الدین سهرودی: «...و کلمه خانه شیطان می شود».