سالانه حدود 20 هزار نفر در حوادث ترافیکی کشورمان جان خود را از دست می دهند. در این میان عواملی مانند خطای انسانی، عوامل محیطی، وسیله نقلیه و راه نقش دارد، هر چند نقش راه نسبت به انسان در تصادفات کمتر است، اما راه را باید بستری دانست که برای انسان خطا ایجاد می کند، اما در کشورمان خیلی به آن پرداخته نمی شود.

جاده استاندارد باید دو ویژگی خود معرف بودن و بخشندگی را داشته باشد؛ یعنی از لحاظ تابلو، علائم، خطوط و نقوش به گونه ای باشد که در مسیر، نقش هادی و بخشندگی را برای رانندگان داشته باشد، یعنی راه باید به گونه ای مسیر سازی شود که اگر راننده ای اشتباه کرد، خطای او به مرگش منجر نشود.

برای این که این ویژگی ها رعایت شود، می توان پیشنهاد کرد که جاده های کشور ستاره دار یا درجه بندی شود. برای این کار باید راه را متناسب با میزان ایمنی اش تعریف کرد، برای نمونه چنانچه مسیر دارای گاردریل، راه اضطراری، روشنایی و شیب استاندارد بود، می توان به آن چهار یا پنج ستاره داد به این ترتیب راه هایی که مسائل ایمنی مناسبی ندارد، ستاره کمتری خواهد گرفت.

این شناسنامه و اطلاعات نیز باید در ابتدای مسیر قرار بگیرد تا رانندگان با توجه به شناسنامه راه آگاه شوند چه مسیری پیش رو دارند و باید چه نکاتی را رعایت کنند. در واقع با ستاره دار کردن راه می توان به تمام کاربران جاده های کشور کمک کرد شناخت دقیقی از مسیر پیش روی خود به دست بیاورند، چون احتمال حادثه برای رانندگی در مسیری که راننده نسبت به آن آشنا نیست، بالاست.