به انتهای خیابان آنتیب، ایستگاه قطار شهر ساحلی کن می روم. یک بلیت رفت وبرگشت یک روزه به مقصد پاریس می خرم. موضوع رفتنم به پاریس را به هیچ یک از همراهانم نمی گویم، فقط جمال امید، مدیر ارشدم را در جریان می گذارم. او هم یکی، دو جا را پیشنهاد می کند تا حتما در پاریس بازدید کنم. قطارم پس از گذشتن از ساحل و دشت و با طی چهار ساعت ونیم به پاریس می رسد. این نخستین دیدار من از شهر زیبای پاریس است. با پیاده شدن از «قطار ت ژ و»

در ایستگاه لیون، یک راست به سمت ایستگاه مترو می روم تا خودم را به موزه لوور برسانم. بعد از یک بار پیاده و سوارشدن از مترو به ایستگاه ریولی می رسم و از پله های ایستگاه بالامی آیم تا خودم را به ورودی موزه برسانم. نخستین چیزی که در مواجهه با خیابان های پاریس نظرم را جلب می کند، لمپوست بنر هایی است که با نشان شهرداری پاریس، شهروندان را به خوب خوردن دعوت می کند. تبلیغاتی آگاهی بخش با گرافیکی زیبا که شهروندان را ترغیب می کند تا از میوه، سبزیجات تازه و خوراکی های غیرصنعتی در سبد روزانه غذایی شان استفاده کنند. حالاچند روزی است از خانه که خارج می شوم تا به سرکار برسم با چندین تابلو بر روی عرشه پل ها و بیلبورد های خیابانی مواجه می شوم که شهروندان را به مراقبت از سلامت شان دعوت می کند؛ احساس خوب توجه به شهروندی (و نه خودرو و تبلیغات تجاری) و چه رویداد شایسته و بهنگامی! پس از اجرای رویداد هنری نگارخانه ای به وسعت شهر با استفاده از سازه های تبلیغاتی شهر، این اقدام تازه سازمان زیباسازی در توجه به تندرستی شهروندان، بارقه امیدی است در تدبیر شهر و شهروندی در مدیریت شهری تهران. تا باد چنین بادا!