نخستین بار که سعدی افشار را دیدم، مردی بود خسته از روزگار، با ته مانده ای امید در تئاتر فرهنگ دهه 20 و تئاتر پارس بعدها و اکنون در مقابلم ظاهر شد. هرچه بیشتر از مصاحبه مان می گذشت، مهربانی سعدی بیشتر و دوستی مان پر رنگ و رو تر می شد.

مهربانی سعدی افشار بر دلگیری هایش غلبه می کرد و همیشه با لبخندی بر لب و هر چه در منزل بود و داشت، از ما پذیرایی می کرد و میزبانی گشاده دست و خوشرو بود.

وقتی نام سعدی افشار به میان می آید، بزرگ تر ها به یاد نمایش های سیاه بازی خنده آور و مفرح می افتند و البته به یاد عمو سعدی محبوب. این محبوبیت تا حدی به قلب مخاطبانش نفوذ کرده بود که صدای نمایش های سعدی