در جامعه آن روزهای ایران که هنوز سیطره موسیقی سنتی کم و بیش به چشم می خورد، معرفی ژانر دیگری از موسیقی که «پاپ» نام داشت، کاری بود کارستان و به غایت دشوار. در واقع تا سال های سال، موسیقی تنها در انحصار خوانندگان سنتی بود و مردم چشم و گوش شان تنها به صدای «تار» و نوای «نی» اخت گرفته بود. اما با گذر زمان و فراگیری موسیقی پاپ در فضای موسیقی جهان از یک طرف و پخش این نوع موسیقی ها از رادیو و تلویزیون از طرف دیگر، تعدادی از هنرمندان و علاقه مندان موسیقی، متاثر از موسیقی غربی قرار گرفتند و آن را الگوی خود قرار دادند و تصمیم گرفتند بخت خود را در این راه بیازمایند؛ انتخاب و تقلیدی که البته از سوی پیشگامان