در جامعه ای که بنای رویه ها و سیاست ها بر عمر کوتاه مدت است، برنامه میان مدت می تواند اندکی (و تنها اندکی) این بیماری را تخفیف دهد و همگرایی موقتی میان قوای رسمی درخصوص پاره ای از ابعاد اداره اقتصاد و اجتماع ایجاد کند. در ایران گرچه تولد برنامه های پنجساله با دغدغه طرح های هزینه کرد درآمد نفتی قرین بود، اما به مرور توانست چنین کارکردی را برای اجماع سازی موقت بر سر دستورکارهای میان مدت ایفا کند.

مثال هایی از فصل اقتصادی برنامه های پنجساله چنین بود: توافق بر هدف های کلان اقتصادی مانند نرخ رشد، بیکاری و تورم، سهمی از درآمد نفت که نباید توسط دولت خرج شود (ایجاد حساب یا صندوق)، ممنوعیت معافیت