چند سالی است قهرمان و شخصیت اول برخی سریال های پرمخاطب صدا و سیما زنان محجبه چادری هستند. از نرگس گرفته تا ستایش و کیمیا و رستگاران و مدینه و.... معمولاقهرمان فیلم روحیه ای معنوی دارد که دست گیر او در سخت ترین مشکلات است. معنویتی که ریشه در اعتقادات دینی شخصیت فیلم دارد و دلیلی بر پوشش خاص اوست.

اما در این بین نکته ای کوچک ولی بسیار مهم وجود دارد که از فعالیت فیلمسازان و بازیگران غفلت شده است. انصاف خود را داور بگیرید. اگر یک شخص از احسان و نیکوکاری دم زند اما بر خلاف سخنان خود عمل کند، مردم تمام سخنان خوب او را از یاد می برند و رفتار او را اصل قرار می دهند. حال نگاهی دیگر به فضای برخی فیلم ها بیندازیم. بازیگری که شخصیتی محجبه را ایفای نقش می کند و از حجاب و معنویت خود در رفع مشکلات استفاده می کند، اما پیش دیدگان مردم رفتاری کاملابرعکس از خود به نمایش می گذارد؛ لباس هایی دون شان یک انسان فرهنگ ساز، رفتاری متکبرانه و مصنوعی، زندگی ای تجمل گرایانه و.... با چنین وضعیتی که تاثیر این فیلم حتی بر شخصیت اول فیلم هم نبوده، حال چه توقعی است که مردم از این فیلم و شخصیت، تاثیرپذیرند و الگو گیرند؟ حتی این بی حرمتی آنقدر زیاد است که بازیگری در فیلم ماه رمضان همیشه لباس مشکی برتن کند و به مقامات بالای معنوی رسد، اما در برنامه عید فطر با لباسی جلف و زننده سفید و آبی آسمانی خودنمایی کند. نظر مردم را انگشتر بیست میلیونی و ظاهر آرایش کرده او در مصاحبه پس از فیلم جلب می کند یا حالات معنوی اش در فیلم؟ تو گویی مخاطبان، یک ماه یاوه دیده اند که این بازیگر چنین مصاحبه می کند. چنین رفتاری، ضربه ای است بر بدنه فرهنگ که به این زودی تیمار نمی شود. به قول پروین اعتصامی

گفته بی عمل چو باد هواست

ابره را محکمی ز آستر است

مردم همان طور که از فیلم و شخصیت آن آموزند، از زندگی چهره های آنها در پس دوربین نیز الگو می پذیرند.