شخصی به امام حسن(ع) عرض کرد: چرا شما هرگز نیازمندی را ناامید برنمی گردانید، اگرچه سوار بر شتر باشید؟ حضرت فرمود: خود من هم محتاج و نیازمند درگاه خداوند هستم و دوست دارم که خداوند مرا محروم نگرداند و شرم دارم، در حالی که نیازمند هستم، نیازمندان را ناامید کنم. عادت خداوند این است که نعمت هایش را بر من ارزانی بدارد و عادت من هم این است که نعمت هایش را به بندگانش عطا کنم، و می ترسم که اگر از این عادت خود دست بردارم، خداوند هم دست از عادت خود بردارد. (1‍)