هجده مهر سال چهل و چهار، تالار سنگلج در تهران افتتاح شد تا سال های سال، هنرمندانی روی صحنه آن قدم بگذارند که نام شان در دنیای نمایش ایران، تکرار نشدنی است: عباس جوانمرد، بهرام بیضایی، رکن الدین خسروی، محمود استادمحمد، علی نصیریان، عزت الله انتظامی و داوود رشیدی. سنگلج تا قبل از افتتاح تئاتر شهر در دهه پنجاه، مهم ترین سالن نمایش در دهه چهل بود و پای خاطرات هرکدام از هنرمندان آن روزگار که بنشینی از این سالن به عنوان یک پاتوق فرهنگی تاثیرگذار یاد می کنند. اما سنگلج با همان شکوه و جذابیت دهه چهل، نتوانست در سال های پس از انقلاب، به حضور قدرتمند و تاثیرگذارش در دنیای نمایش ادامه دهد و مدیریت فرهنگی نامناسب، آرام آرام آن را از حافظه هنری شهر پاک کرد و تبدیل به محلی نوستالژیک برای دوستداران نمایش و اهالی آن شد. امروز و در پنجاه و یک سالگی این تماشاخانه، اخبار و وقایع درباره آن مانند گذشته است و از رویاهایی می گوید که روزگاری توسط هنرمندان درخواست شد و توسط مدیران هم وعده اش داده شده. سنگلج بعد از یک دوره تعمیرات که به شکل امروزی درآمده، همچنان منتظر توسعه است، اما مدیرش می گوید که معلوم نیست بالاخره ساختمان مجاور این تالار به آن می رسد یا نه. این ساختمان، ساختمانی است که داوود رشیدی در سال 93 با نوشتن نامه ای به قالیباف از او درخواست کرد تا آن را به سنگلج اهدا کند تا «تاریخ نسل او و بقای نسل آینده تئاتر» حفظ شود. دو سال پس از این نامه، رشیدی درگذشت و تنها اتفاقی که افتاده وعده شهردار تهران در سومین روز درگذشت رشیدی برای عمل به وصیت او است که البته همچنان رخ نداده است. سنگلج در 51 سالگی با کوله باری از تاریخ دنیای نمایش همچنان به همان وضعیت قدیمی باقی مانده و روزگارش را با اجراهایی محدود در تهران و برای تماشاگران ادامه می دهد و انتظار روزگاری را می کشد که وعده ها و وصیت ها اجرا شود.