تاریخ در حال تکرارشدن نیست، تاریخ تکرار شده است: «رئیس جمهور برآمده از آرای مردم، سخنانی در عرصه فرهنگ و آزادی می گوید که مابازای بیرونی ندارد و چه بسا 180 درجه مقابل آن عمومیت دارد».

مثلادر افتتاحیه نمایشگاه مطبوعات، همین شنبه، دکتر روحانی گفته است: نشکنیم قلم ها را، نبندیم دهان ها را، بگذاریم در این جامعه آزادی باشد... ما چه کاره ایم بگوییم فضای مجازی می خواهیم یا نه؟... اگر اصحاب رسانه امنیت نداشته باشند چگونه امنیت بیافرینند؟...

یک- این دوگانگی روی اعصاب جامعه فرهنگ و هنر است؛ ابتدایی ترین تاثیرش تشدید خودسانسوری است که محصول بدیهی آن جدایی اثر هنری از واقعیت ها و در پی آن ریزش مخاطب است.

دو- در این سه سال بارهاوبارها این تضادها میان جامعه فرهنگ و هنر مرور شده است: حضور آموزش موسیقی از هنرستان تا مراکز آکادمیک برای دختران در رشته های مختلف نوازندگی و محدودیت های روی صحنه رفتن زنان نوازنده در اقصا نقاط ایران، نمایش ندادن ساز در صداوسیما، تاکید دولت بر آزادی بیان و.... دامنه دارشدن این تضادها و تاکید بر آنها در نطق ها بیش از آنکه شورآفرین باشد، افسردگی و ناامیدی به بار می آورد.

سه- انتظار بدیهی جامعه، حل این تضادهاست؛ دولت باید بتواند رای اکثریت را به پشتوانه قانون گذاری مجلس در همه مبانی حاکمیت نهادینه کند، باید گفت وگویی داخلی میان نهادهای تصمیم ساز شکل درگیرد و بنا بر آموزه های بین المللی، امنیت ملی بازتعریف و از عرض خطوط قرمز کاسته شود تا اهل فرهنگ و هنر بتوانند ایرانی نوین و پیشرو را به منظر جهانی به تصویر گذارند. اینکه رئیس جمهور صدای جامعه فرهنگ و هنر باشد نیکوست، لازم است، اما به حتم کافی نیست، باید این گلایه و نقدهای رئیس دولت به قانون، به رویه معمول کشور بدل شود.