«فاطمه هستم، 24 ساله، مرده ام، یخ زده ام.» زن سیاهپوش با نوری که روی صحنه تئاتر می افتد، بیشتر دیده می شود. همان زنی که تا چند ثانیه قبل حرفش بود اینجا در شلتر، نمایشی به کارگردانی امین میری.

زن ها یک به یک روی صحنه نمایش رژه می روند، هرکس نامش را بر زبان می آورد و بعد اضافه می کند یک کارتن خواب است. خیلی از تماشاگران اشک بر چشم می آورند. برای من اما اینجا فقط صحنه نمایش نیست، انگار درست وسط گزارش ایستاده ام، بین زنان کارتن خواب. سوال های کارگردان در میانه نمایش باز هم فضا را برایم آشناتر می کند. چند بار درباره شان نوشته باشم، خوب است؟ یادم نمی آید اما وای که چقدر این صحنه ها برایم آشناست، چهره ها، حرف ها... خیلی وقت است که دیگر تئاتر شهر و سالن نمایش را فراموش کرده ام. در انبار گندم هستم، در کمپ چیتگر، مرکز نگهداری زنان بی خانمان طلوع بی نشان ها و...