آشنایی ام با عبدالرضا کیانی نژاد (مازیار) به سال های خیلی دور برمی گردد؛ نخستین بار در کاخ جوانان ساری زمانی که مازیار 20-19 سال بیشتر نداشت و کلاس یازدهم دبیرستان بود با او ملاقات کردم. دوران خدمت سربازی ام در آنجا مامور بودم و مازیار شاگردم بود. او علاقه بسیاری به موسیقی داشت و هر روز با مینی بوس از بابل به ساری می آمد و باز می گشت. در آن دوره ما گروهی ثابت داشتیم که خواننده آن تغییر می کرد و مازیار هم یکی از آنها بود. بعد از مدتی که سربازی ام به پایان رسید و دوباره به ساری برگشتم برای مازیار برنامه ای ترتیب دادم، دیدم شبیه «عماد رام» شده است. مازیار صدای بسیار خوب، مخملی و متغیری داشت و درواقع باید بگویم مقلد بسیار خوبی بود و تا حالامثل این تقلید ندیده بودم! زمانی که سربازی ام تمام شد از ایران رفتم و شنیدم با برادرش به سراغ من آمده بود و بعد ازآنکه متوجه می شود من نیستم به سراغ جهانبخش پازوکی می رود و به این ترتیب قطعه ماندگار «ماهیگیر» تولید می شود. حاصل همکاری من با مازیار یک موسیقی فیلم بود و قطعه «باغچه» با شعری از فرهاد شیبانی.