«مایکل تولان» در کتاب روایت شناسی خود، که درآمدی است زبان شناختی- انتقادی (ترجمه مشترک علوی و نعمتی، نشر سمت)، بحث های بسیط و پیچیده ای را در مورد خواننده و راوی مطرح می کند که گاهی سخن به جاهایی بسیار سخت کشانده می شود. اما او یک رده شناسی جالبی را از «سیمپسون» وام می گیرد که قابل بررسی است. باید ذکر کرد که او ابتدا از روایت گیر و سپس خواننده سخن می گوید و سرانجام به این رده شناسی می رسد که نقش خواننده در این کنش گری چیست؟ آیا خواننده می تواند به دور از قضاوت ها و نگرش های راوی به چیزهایی فرونهفته تر در متن دست یابد؟ و اگر دست بیابد و امکان دارد که چنین اتفاقی رخ دهد، تا چه اندازه می تواند در لایه های پیچیده روایت صدق کند و تا کجا به پیش می رود؟ اینها سوالاتی است که باید برای پاسخ دادن به آنها به متن هایی رجوع کنیم که تا حدودی ابهام را برای ما برطرف کند.