دیروز سایت خبرآنلاین از تغییرات احتمالی در فدراسیون فوتبال نوشت. آنها با تیتر «آخرین خاک ریز مرد خنده روی فوتبال فتح می شود؟» نوشتند: «حالا دیگر کفاشیان تمام قدرتش در مقام نایب رییس، یک سرپرستی در کمیته فوتسال است. او رویایش یعنی انتخاب به عنوان عضو هیات اجرایی فیفا را به دلیل عدم حمایت فدراسیون فوتبال، از دست داد و دیگر حتی برای این پست کاندیدا هم نشد. اگرچه هنوز دو یا سه سالی را می تواند نایب رییس ای اف سی در منطقه آسیای میانه باشد اما با شرایطی که برایش رقم زده اند، هیچ بعید نیست به زودی از فدراسیون فوتبال هم به طور کلی کنار برود.» حامیان رسانه ای دیروز حالا از خداحافظی رییس سابق فدراسیون از فوتبال می نویسند. مردی که تا دیروز برای همه نقشه می کشید، حالا برایش نقشه می کشند. مردی که تا دیروز دیگران را بازی می داد، حالا با چشمان خودش می بیند که بازی اش می دهند و از نایب رییس اول فدراسیون فوتبال به رییس کمیته فوتسال تقلیل پیدا کرده است. علی کفاشیان برای خیلی ها «مرد خوب ورزش» بود اما حضورش در فدراسیون فوتبال، چهره ای تازه از او به نمایش گذاشت. ابهامات، اساسنامه ای غیرقانونی، عزل و نصب هایی شایبه برانگیز و فرار از پاسخگویی و مسوولیت از دوران حضور در فوتبال، خرابه ای برای آیندگان ساخت: خرابه ای که در آن حق پخش تلویزیونی فوتبال نابود شد، تبلیغات دور زمین بی سرانجام ماند، فاجعه پیراهن های تقلبی فاش شد و ابهامات فراوانی در فوتبال به یادگار ماند. روزهایی که استفاده از ناآگاهی اعضای مجمع باب شد. روزهایی که به سخره گرفتن مسائل جدی، رویه شد. روزهایی که به دوربین زل می زد و «همه حقیقت» گفته نمی شد. تابلوی فوتبال فقط در زمین بازی روشن نیست تا نتایج را نشان دهد: این جا در فدراسیون هم تابلو روشن تر از هر روزی است. جهت تابلو مشخص است: خروج.