پرسش بنیادینی که باید به آن در محیط کلان اجتماعی ایران پاسخ داد، این است که چرا آموزش در بسیاری کشورها می تواند روند توسعه را شتاب دهد ولی در ایران با اینکه آموزش در موقعیتی وارداتی و در مواقع دیگر برخاسته از نیاز اجتماعی بوده، نمی تواند میوه خود را حفظ یا به نسل بعد منتقل کند؟ بسیار شنیده ایم در فرایند آموزشی این دانشجو یا دانش آموز است که مقصر جلوه داده می شود، گویی همیشه آموخته ایم مقصر دانش آموز است یا سوی دیگر ماجرا، استاد است که پاسخ و دلیل مسئله بالا خوانده می شود، بی تردید دوگانه استاد- دانشجو بوده که همواره دلیل کندی روند توسعه علمی تلقی شده است. اگرچه سهم این دوگانه در کارایی نهاد