بی کاری یکی از بزرگ ترین چالش های اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی در اکثر کشورهای جهان، ازجمله ایران است. به همین جهت اندیشمندان بسیاری درباره علل و پیامدهای آن مطالعه کرده اند و راهکارهای فراوانی نیز برای حل این مشکل ارائه شده است. مروری بر تاریخ اعمال سیاست های اشتغال در ایران نشان می دهد که از دهه 1340، با افزایش جمعیت شهرنشین و گسترش بی کاری و فقر در مناطق شهری، مقابله با بی کاری و ایجاد فرصت های شغلی جدید از دغدغه های جدی سیاست گذاران بوده است. به طور مشخص از برنامه عمرانی چهارم (51-1346) به بعد، بررسی تحولات بازار کار در برنامه های پنج ساله جایگاه مهمی داشته است.