نمایش «زبان تمشک های وحشی» اثری است که در فرم و ساختار، چه در متن و چه شاخصه های اجرائی و کارگردانی، از مکتب سورئالیسم پیروی می کند؛ متنی پرابهام و پرگره که اندک اندک مجهولات خود را روشن و مفهوم های پنهان را هویدا می کند به طوری که در پایان نمایش و معرفی و حدیث نفس کاراکتر پسر جوان (دانیال)، ناخودآگاه تماشاگر تمامی صحنه ها را یک بار دیگر با شناخت جدیدی که از شخصیت مجهول الهویه به دست آورده، مرور کرده و ربط ماجراها و صحنه ها را کشف می کند. تم و زمینه فراگیر اثر، زبان است و مسائلی از قبیل حدود درک انسان ها از یکدیگر همراه با ترکیبی از افسانه، تاریخ و واقعیت به پروردن آن کمک می کنند.