بالاخره موفق به گوش دادن صحبت های سخنرانان محترم در همایش حکمرانی در ورزش شدم؛ راستش خنده دارترین قسمت ماجرا هم همین جا بود. قرار است درباره «حکمرانی مطلوب در ورزش»، تحلیل و تبیین صورت پذیرد و در عین حال، بدنه اصلی همایش نیز خود حکمرانان ورزش هستند!

فارغ از صحبت های آکادمیک برخی از استادان همچون دکتر رمضانی نژاد، باید اذعان کرد که دوستان حکمران در بدنه ورزش، نه تنها سال های نوری از ماجرا فاصله دارند، بلکه به خود زحمت چند روز مطالعه را نیز نداده اند.

نقطه مشترک این سخنرانان (دکتر داورزنی، دکتر احمدی، دکتر محمدیان و دکتر شجیع) ارائه ای سطحی از مبانی بحث، کلی گویی، بررسی ورزش در جوامع پیشرفته و عدم توجه به مبانی جامعه شناختی آن و همچنین پرت بودن مبانی نظری ایشان در کلام است.

این که «حکمرانی مطلوب در ورزش» چه می تواند باشد و این «چه می تواند» چه نسبتی با زیست سیاسی و دولت محور ورزش امروز ایران دارد به کنار، این که یکی از بزرگ ترین چالش های ورزش کشور، همین نگاه های سطحی و پاورپوینت محور مسئولین است هم به کنار، در تمام این گفتارها، یک تحلیل درست و حسابی به چشم نمی آید، دریغ از یک جمله که تولید فکر کرده باشد و بر پایه تحلیلی جاندار از جامعه امروز ایران باشد.

دکتر داورزنی، به ارائه نخ نماشده ای از جدول مدال های ورزشی در المپیک نشسته، دکتر محمدیان، حکمرانی خوب را در گوگل سرچ و در همان صفحه اول به موضوع «حکمرانی خوب از دیدگاه امام علی» دست یافته و ارائه کرده، دکتر احمدی، مهم ترین دلیل را «لغزش صندلی مدیران» می داند و دکتر شجیع، بسان دانشجویی در مقطع لیسانس، پاورپوینتی تفسیری از وضعیت فیفا ارائه می کند.

لازمه چنین همایش هایی، استفاده از تئوریسین های برجسته علوم سیاسی، علوم اجتماعی و علوم ورزشی است تا به تبیین ماجرا نشسته و به یک سوال مهم پاسخ دهند:

علت حکمرانی بشدت معیوب و ناکارآمد ورزش کشور چیست؟ سوالی که این عزیزان به علت «بودن» در چنین ساختاری، از پاسخش طفره خواهند رفت.