کلمه بدیهی یا آکزیوم1 از لغت یونانی آکزیوما2 است. در معنای کلی، بیانی، خودبه خود روشن و پذیرفته شده بدون نیاز به اثبات را می رساند که سرآغاز استدلال قرار می گیرد. امر بدیهی، گزاره ای است که به محض فهم آن، خودبه خود مشخص و قابل قبول خواهد بود. آکزیوم، گاه در ریاضیات معنایی کم وبیش متفاوت می یابد و چون قیاس های بعدی را تسهیل می کند، اساس یک استدلال ریاضی قرار می گیرد. در میان فلاسفه یونان قدیم، درستی و صحت مفهوم بدیهی، بدون هیچ دلیلی، قابل پذیرش بود. به طور کلی، به چیزهای کاملا واضح و آشکار، بدیهیات می گویند. در اصطلاح منطق صوری، بدیهی به مفهومی گفته می شود که نیازمند تئوری خاصی نیست، بلکه، نیازمند اموری چون حدس و تجربه است. بدیهیات، چندگونه اند: 1- محسوسات، 2- متواترات، 3- تجربیات، 4- فطریات، 5- وجدانیات و 6- اولیات.