از کلمات نورانی حضرت امیر(ع) در نهج البلاغه است که فرمود: «إذا قدرت علی عدوک فاجعل العفو عنه شکرا للقدره علیه»؛(1) اگر بر دشمنت مسلط شدی و قادرانه او را مقهور کردی، عفو از او را شکر قدرت قرار بده. اگر کسی نعمتی خدا به او داد، شکر این نعمت واجب است و اگر کسی شکر نعمت کرد و شکرش شکر متوسط باشد، خدای سبحان نعمت او را افزون می کند، واگر شکر او شکر عالی باشد، خود او را بالا می برد. اینکه گفته شد: «شکر نعمت نعمتت افزون کند؛ کفر، نعمت از کفت بیرون کند»؛ نه «کفر نعمت»! شکر نعمت این کار را می کند، کفر نعمت، نعمت از کف بیرون کند، این برای شکر متوسط است که اگر کسی شکر نعمت کرد نعمتش افزوده می شود. اما