امیل دورکیم در تعریف آموزش و پرورش معتقد است که آموزش و پرورش فعالیتی است که نسل بالغ درباره نسلی که هنوز برای حیات اجتماعی نارس است، به جای می آورد. موضوع این فعالیت عبارت است از بر انگیختن و پروراندن افکار و معانی و شرایط معنوی و مادی که مقتضای حیات در جامعه سیاسی و محیط خصوصی است که طفل برای زندگانی در آن آماده می شود. بنابراین نقش آموزش و پرورش در جامعه آن است که کودکان را که هنوز اجتماعی نشده اند، متناسب با نظام اجتماعی بار آورده و برای سازگاری با محیط خاص اجتماعی شان آنان را به هنجار رسوم و عادات مناسب مجهز سازد. و معلم کسی است که باید این نسل را بار آورد برای جامعه پذیری و به عهده گرفتن نقش های اجتماعی. اما فراموش کردن این رکن اساسی و اصلی آموزش و پرورش به چه کسی برمی گردد؟ و چه کسانی جوابگوی این فراموشی هستند؟