فیلمساز باید فیلسوف باشد نه اینکه فیلم، فلسفی باشد؛ یعنی، فیلمساز به سینما فراتر از تفنن بنگرد و فیلم هایی بسازد که فراتر از مسائل معمولی و ظاهری است و هدف از فیلم فلسفی، آموزش فلسفه نیست بلکه ایجاد پرسش و مساله در مخاطب است به طوری که وقتی مخاطب از سینما خارج می شود، ساعت ها به آن مساله بیندیشد و خود را جای شخصیت های فیلم بگذارد. اگر یک فیلمساز بتواند با بیننده خود چنین کاری کند، پیوند میان «فلسفه» و «هنر» را برقرار کرده است. با عبارت ها و جمله های فلسفی نمی توان یک فیلم را فلسفی کرد یا کارگردان با توضیحات خود نمی تواند فیلم را ذاتا فلسفی کند. به اعتقاد من، نکاتی فلسفی که مدنظر کارگردان در فیلم «دیوانه ای از قفس پرید» بوده، در فیلم جاری و ساری نیست و تنها در دیالوگ ها خود را به نمایش می گذارد. این در حالی است که از دیالوگ ها نمی توان انتظار فلسفی شدن داشت.