او آخرین نفر است، آخرین نگهبان، آخرین بازمانده از یک نسل قدیمی و یک شغل فراموش شده. او بخشی از تاریخ است، تاریخی به قدمت یکی از ادیان الهی در کشور پهناور ایران. قدمتی به وسعت یک قرن. شهریار 94 ساله، سال هاست که نگهبان دخمه است؛ دخمه برای شهریار یعنی همه دنیا. او روزش را همین جا به شب می رساند، با آنکه مدتی است مریضی او را از دخمه ها دور کرده اما هنوز دلبسته تک تک روزهایی است که در اینجا گذرانده، روزهایی که او را «سالار» کرده اند. شهریار از وقتی سالار شد که پایش به دخمه های مانکجی و گلستان رسید. دخمه مرگ برای شهریار بوی زندگی می دهد، حالا او نگهبان مکانی است که گردشگران زیادی به خاطرش گذرشان به یزد می افتد.