در طلیعه آغاز عصر جدید، با محوریت یافتن «انسان»، حیوانات به موجوداتی ثانوی و صرفا خادم انسان بدل شدند. تقلیل یافتن نقش و جایگاه حیوانات در اندیشه انسان جدید تا بدانجا پیش رفت که رنه دکارت، متفکر فرانسوی و یکی از بنیانگذاران فلسفه جدید، حیوانات را ماشین هایی در نظر گرفت که حتی از احساس و عاطفه، حظ و بهره ای نبرده اند و درکی از عواطف ساده ای چون رنج و شادی ندارند. در نگرش «انسان گرایانه» جدید، حیوانات، مثل گیاهان و جمادات، ابزارهایی بی اختیار و خادم انسان تلقی شدند که آدمیزاد می توانست در صورت نیاز یا لزوم از آنها استفاده کند. انسان ها حتی به خود اجازه دادند، فضاهایی با عنوان «باغ وحش (Zoo)» بسازند