سنت دیرینه ما در اف بی آی این است که تا حد امکان دست به اقدامی نزنیم که بر انتخابات در کشور تاثیر بگذارد. این سنت و هنجار بخشی از هویت من بود و به همین دلیل اف بی آی به بیانیه ماه اکتبر دولت اوباما درباره دخالت روسیه در انتخابات ملحق نشد. اگر کاری که قرار بود انجام دهیم یک تحقیق جدید محسوب می شد، عدم اقدام (هیچ کاری نکردن) هم می توانست یک گزینه باشد. اما در پرونده ایمیل های کلینتون من فقط دو گزینه یا دو «در» در مقابل خودم می دیدم که هر دو نیز مستلزم اقدام بود. روی یک از درها نوشته شده بود: «حرف بزن.» با انتخاب حرف زدن، من باید به کنگره می گفتم که بیانیه های قبلی مبنی بر اینکه تحقیقات تمام شده، دیگر پس از این نمی تواند صحت داشته باشد. این کار واقعا، واقعا بد بود واف بی آی و خود مرا در شرایطی قرار می داد که ممکن بود در انتخابات تاثیرگذار باشیم. واقعا بد و حتی تهوع آور بود. اگر از نظر انسانی امکان پذیر بود باید از انجام آن پرهیز می شد.در دیگر چه بود؟ به نظرم در دوم «دم فروبستن» بود. از طرف اداره تحقیقات فدرال (اف بی آی)، سازمانی که موفقیتش مرهون اعتماد عمومی است، من در مقابل کنگره و مردم امریکا سوگند خورده و شهادت داده بودم که پرونده خانم کلینتون تمام شده است. حالا مطلع شده ام که این موضوع دیگر صحیح نیست. در این مقطع و در حالی که به دنبال گرفتن حکم قضایی برای جست وجوی هزاران ایمیل - احتمالا ایمیل های اولیه و مفقود شده - خانم کلینتون هستیم، ساکت ماندن در واقع تایید و تصدیق دم فروبستن خواهد بود. معنای دم فروبستن این خواهد بود که رئیس اف بی آی کنگره و مردم امریکا را گمراه کرده بود و همچنان به این گمراه کردن ادامه می دهد.سخن گفتن یا دم فروبستن - هر دو گزینه های وحشتناکی بودند. اعضای ارشد تیم نیم سال هر دو گزینه را مورد بحث و بررسی قرار دادند. ما درباره آنها صحبت کردیم، سپس مهلت دادیم که افراد فکر کنند و دوباره بحث کردیم. دور میز کنفرانس اتاق من نشستیم و از هر زاویه ای که فکرش را می کردیم، موضوع را بررسی کردیم.