ادبیات روسیه در درخشان ترین دوره های خود با زنان مهربان نبوده است. در بیشتر آثار قرن هجدهم و نوزدهم، شاهد نقش آفرینی زنانی هستیم که ما را چندان شیفته خود نمی کنند. زنانی ضعیف، سبک سر، سطحی و کسل کننده. زنانی از آن دست که «لیزای بیچاره» کارامزین بود که شاید بیشتر خوانندگان منتظر بودند، زودتر از صحنه رمان حذف شود تا بشود نفسی کشید و از زیر بار این سنتی منتالیسم اغراق آمیز رها شد. نخستین نویسنده ای که جهان درون زنان را نیز ارج نهاد و تصویری فاخر از زن روس ارایه داد، پوشکین بود که تاتیانا را در یوگنی آنگین آفرید. زنی اهل کتاب و طبیعت و تفکر و مهربانی. داستایفسکی نیز زنانی تصویر کرده است که در لحظات