همین چند ماه پیش بود که بعد از سال ها دوری و بی خبری تلفن زنگ خورد و کاوه پشت خط بود. از حال هم پرسیدیم و از اوضاع زمانه گلایه کردیم و طبق معمول چنین تماس هایی، قرار گذاشتیم برای دیداری در آینده نزدیک که البته میسر نشد. کاوه دیلمی، خواننده خوش صدا و کم کار گیلانی، از معدود هنرمندانی بود که افتخار شاگردی در محضر استاد غلامحسین بنان نصیبش شده بود و در بن و بطن تحریرها و ردیف خوانی هایش، رد شگردهای استادش به خوبی هویدا بود. دیلمی تمام عمر در عطش آموختن بود و این عطش انگار هرگز سیراب نمی شد. نزد استادانی بزرگ چون احمد عبادی و هوشنگ ظریف سال ها مشق تار و سه تار کرد و بعد هم مدت ها فوت و فن آواز اصیل