وزیر امور خارجه ایران در شرایطی از مسئولیت خود کناره گیری کرده است که سیاست خارجی کشور در مقطع حساسی قرار دارد. تحولات خارجی کشور بدون حضور آقای ظریف در مسیری متفاوت از آنچه است، به جریان خواهد افتاد. ظریف به عنوان دیپلماتی نام آشنا توانست با زبان بین المللی و بر اساس رویکردی که دولت آقای روحانی از سال 1392 در حوزه سیاست خارجی در پیش گرفت، از مشکلات حل ناشدنی کشور گره گشایی کند. پیگیری موفق مذاکرات هسته ای و باز شدن جای ایران در معادلات بازی بین الملل و منطقه امکانپذیر نبود مگر با ادبیات و رویکردی که ظریف برای ارتباط گرفتن با کشورهای دور و نزدیک برگزید.

خوشحالی زایدالوصف مقام های امریکا و اسرائیل گویای تاثیر و تاثر حضور چنین فردی به عنوان وزیر خارجه ایران است. یعنی کسی که توانسته با توان استثنایی دیپلماتیک خود مانع از اجماع سازی امریکا و اسرائیل علیه جمهوری اسلامی شود و کاری کند تا ایران نه تنها راه خود را در مذاکرات مهم منطقه ای باز کند که حتی به عنوان یکی از کشورهای پیشرو قدم بردارد. او توانسته در بزنگاه های حساس و از فرصت های پیش آمده بخوبی بهره ببرد. در شرایطی که مایک پمپئو، وزیر خارجه امریکا و نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل در مسیر مواجهه با ایران زبان جنگ برگزیدند؛ یعنی زبانی که ظریف غیر از آن سخن می گفت، کناره گیری او زمینه را برای روی کار آمدن تیمی در ایران فراهم می کند که ممکن است زبانی مشابه جنگ طلبی های امریکا و اسرائیل داشته باشند. تحولاتی که در نهایت احتمال بروز جنگ را امکانپذیر می سازد. حال در چنین شرایطی باید گفت ضروری است که همه جریان های سیاسی داخل کشور اعم از اصولگرا، اصلاح طلب و عدالتخواه به یک وحدت نظر برسند و در جبهه واحد گام بردارند و نوک پیکان اعتراضات خود را به جای خودی ها متوجه دشمنان کنند.