دوره کودکی ما، با امروز خیلی فرق داشت. توی کوچه خود ما، مغازه هایی بود که امروز دیگر نمی شود در شهرهای بزرگ سراغ شان را گرفت. چیزهایی مثل سفیدگری و حلبی سازی. آدم های محل هم همین قدر خاص و متفاوت بودند. مثلا یک حسن دیوانه داشتیم که مادرها بچه های شان را با او که «دووودووو»کنان رد می شد می ترساندند. ما گاهی که توپ گل کوچیک مان خراب می شد، شرط می بستیم که هرکس کمتر از بقیه به او پس گردنی بزند باید دوتا توپ بخرد که لایی بکنیم. می رفتیم حسن «دیوونه» را صدا می کردیم، می گفتیم بیا برویم بازی و بعد یک جوری سرش را گرم می کردیم. مثلا خرس وسطش می کردیم و شوخی شوخی به او پس گردنی می زدیم. سر این کوچه